Miano: Jego imię Seiki, zaś drugi człon całkiem nieznany. Potomkiem kogoś złego może on być, lecz nie jest to potwierdzone.
Wiek: 12 lat.
Płeć: Mężczyzna
Wzrost/Waga: 1,45m/35kg.
Przynależność: Cywil, lecz aspirujący do miana Łowcy.
Wygląd: Najlepiej opisać tego chłopca, jako całkiem pozbawionego styczności z cywilizacją. Pospolite spojrzenie niemal bezbarwnych oczu ukazuje jego nikłą inteligencję względem normalnie wychowujących się dzieci z miasta. Wiejski ubiór bardzo dokładnie podkreśla jego miano i pochodzenie do jakiegoś pomniejszego miasteczka z bardzo odległego regionu świata. Jego włosy - czerń i biel, są podzielone równo na dwie połowy, całkiem pozbawione żywego koloru. Nikłe szukać na jego dopiero rozwijającym się ciele większych skupisk mięśni. Cała budowa wnikliwie rozwijała się w trakcie i dużo jeszcze przed nim, dlatego śmiało rzec można, iż wystarczy mu siły na nie jedną przeprawę, czy podróż.
Charakter: Dzięki temu, gdzie się urodził i pod czyją opieką dorastał sprawiło, że jest przygotowany do życia lepiej niż nie jeden miastowy ze swoją wiedzą. Praktyka i ciężka praca uświadomiła maluchowi, co chce robić. Trzyma marzenia krótko, dzięki czemu może cieszyć się chwilami ku ich spełnieniu. Seiki to po prostu nadzwyczaj naturalny młodzieniec, pełen energii i nie poddający się przeciwnościom. Czasami zdarzy mu się stracić zainteresowanie czymkolwiek; począwszy od zaczętego sporu, w środku którego odpuści - nie ważne jakby wtedy walka nie wyglądała, aż po różnego rodzaju zmiany decyzji dotyczące błahych czynności. Śmiało nazwać można to kaprysem, z którego wynikać będą jedynie problemy. Nie objawia się to na tyle często, aby zakłócić jego wewnętrzny spokój, skrywane chęci i aspiracje do bycia Łowcą. Jest ufny na tyle, ile potrzeba, bowiem instynkt wystarczająco dobrze nim kieruje. Rozważa każde przeczucie, więc nie brakuje mu dozy niepewności względem nieznajomego. Lubi pomagać i współpracować z innymi, na wyżej wymienionych warunkach, co i tak gwarantuje świetną zabawę.
Nie wstydzi się płakać, mimo zahartowania leśnymi podbojami. Naturalna kolei rzeczy sprawia, że staje się markotny i pozbawiony werwy. Potrafi być pełen podziwu różnymi cudactwami napotkanymi na drodze i dodatkowo tolerować je, śmiejąc się przy tym do rozpuku, gdy sytuacja wygląda na zabawną. Walka to dla niego świetna rozrywka i nie mógłby pominąć chociaż chwili frajdy w rytm wesołych dźwięków temu towarzyszących.
Historia:
Nie każdy jest zmuszany do wykazania swoimi nienabytymi zdolnościami, wrodzonymi talentami przed surowością ojca i ku zaimponowaniu matce. Nie, kiedy został pozbawiony tej możliwości.
Seiki od narodzin posiadał jedynie przebłyski wspomnień z czasów spędzonych z rodzicami. Jako niemowlak przebył z nimi morze, żeby osiąść w malutkiej osadzie, gdzie niemal żadne informacje ze świata nie docierają. Niby wróżkowa kraina, pełna bogatego w piękno terenu i otaczającej zewsząd natury. To właśnie tam został wkrótce porzucony w ręce brata swojej rodzicielki. Okrucieństw ciąg dalszy sprawiłby, że opowieść poprzestała by w tym miejscu. Stryjek chłopaka okazał się wyjątkowym człowiekiem, skrytym, co do swojej pracy, lecz bardzo opiekuńczym. Dbając o chłopca dał mu szansę na drugie życie. Pod skrzydłami mężczyzny szybko stał się jego autorytetem. Wychowany w dobrej wierze, że gdzieś za horyzontem czekają na niego rodzice, pozwoliły na zamaskowanie żalu i smutku ich odejściem. Poprzez to myślenie mógł wyrosnąć na wesołego i pewnego świata człowieka.
Gdy tylko skończył się problem z pieluchami i względnie najcięższym niańczeniem, przyszła pora do postawienia Seiki’emu celu. Pomoc w gospodarstwie przeplatany był ze szkoleniem, które nie było objaśnione chłopcu mimo jego pytań. Musiał umieć sobie radzić, dlatego tak ważne było poprawienie się w walce. Mężczyzna musi potrafić ochraniać to, co jest mu najbliższe - tłumaczył zawsze wuj. Niekiedy rozpaczliwe jęki i ból poświęcenia wypalały z chłopca ducha walki, po którym miał podnieść się silniejszy. To, czego z początku nie lubił i zaczynał nienawidzić za bestialstwo mentora z biegiem czasu sprawiła, że mógł cieszyć się z podróżowania po wyspie. Długimi godzinami znikał pośród gąszczu lasów i gór, żeby wrócić z nich cały poobijany, okresami krwawiąc.
W miarę dorastania i zbliżających się dwunastych urodzin, stryj zaczął dziwnie się zachowywać. Coraz częściej, aż niemal nie było z nim tak dobrego kontaktu i przyjemnych opowiadań o odbytych podróżach, jakimi go zaraził. Złożyli sobie wtedy obietnicę. Przyrzeczenie to miało dotyczyć nadchodzących wydarzeń, że nigdy się nie podda i nie będzie niczego żałował. Dał chłopcu wyraźnie do zrozumienia, że wkrótce obaj opuszczą osadę i wyruszą szukać swojego miejsca. Okazało się natomiast, że faktycznie dwanaście lat to odpowiedni okres do podjęcia takiej decyzji, lecz wyprawa dla każdego miała być samotna. Mężczyzna zniknął trzy tygodnie wcześniej, bez żadnego słowa - jedynie nakazując chłopcu zrobić to samo. Otrzymał od niego ostatni podarunek, jakim był czerwonej barwy kijek do walki. Dotąd uczył się na badylach, jakie podrzucił mu wuj. Były ciężkie, jak pałka i tak samo nieporęczne, lecz gdy tylko dotknął pozostawioną mu broń wyczuł wielkie przywiązanie. Ucieszony i pełen dobrych myśli nastawionych na wyruszenie resztę czasu spędził ćwicząc to, czego nauczył go jakże przeciętny Łowca-mentor….
Indeks 
Latest images 
